Γιάννης Μανίκας, 30 χρόνια μεταμόσχευση καρδιάς ! Το τέλος είναι η αρχή…χάρισε ζωή!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ…ΧΑΡΙΣΕ ΖΩΗ!

Μιλάμε με τον Γιάννη Μανίκα αθλητή του Συλλόγου Αθλουμένων Νεφροπαθών, μεταμοσχευμένο (από καρδιά) εδώ και 30 χρόνια! Είναι αθλητής του bowling με σπουδαίες διακρίσεις σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Νεφροπαθών & Μεταμοσχευμένων, καθώς βρίσκεται σταθερά στις 3 πρώτες θέσεις του βάθρου! 

Το nephron.gr συνάντησε τον Γιάννη στο σπίτι του στην Αρτέμιδα, όπου δέχτηκε να μας μιλήσει για την περιπέτεια της υγείας του αλλά και το πως ξανακερδίσε την ζωή του μετά την μεταμόσχευση καρδιάς, όπως και το πόσο συνέβαλε ο αθλητισμός, όλα αυτά τα χρόνια, στην συνεχή βελτίωση της ζωής του.

«Η επαφή μου με τα αθλήματα ξεκίνησε στην ηλικία των 13 χρόνων όταν έγινα μέλος ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, όπου παρέμεινα μέχρι τα 18. Από τα 16 ως τα 18 ασχολήθηκα με το κουνγκ φου παρέα με ένα φίλο μου. Πήγα φαντάρος το Νοέμβριο του 1988 και το Μάρτιο του 1989 άρχισε η περιπέτεια της υγείας μου. Ο εντεροϊός κοξάκι με επισκέφτηκε και προσκολλήθηκε στο μυοκάρδιο. Το πάλεψα για 16 μήνες και πιθανόν επειδή ήμουν αθλητής κράτησα τόσο πολύ.

Στις 26 Ιουλίου του 1990 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο έπαθα μία μεγάλη ανακοπή, όπου οι γιατροί είπαν ότι είχα πεθάνει για πάνω από δέκα – δεκαπέντε λεπτά. Εκείνη την ημέρα έζησα μία μεταθανάτια εμπειρία, βγήκα από το σώμα μου και αιωρηθηκα από πάνω του…

Με πολύ γρήγορες διαδικασίες η διοίκηση του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου και ο κ. Παύλος Τούτουζας με έστειλαν, στις 29 Ιουλίου, στο Λονδίνο στο Old Court Hospital, την ιδιωτική κλινική του κ. Μαγκντί Γιακούμπ. Εκεί, ύστερα από αλλεπάλληλες ανακοπές, σχεδόν σε καθημερινή βάση, βρέθηκε μόσχευμα στις 18 Αυγούστου.Το μόσχευμα ήταν από μία γυναίκα η οποία δέχτηκε καρδιά και πνεύμονες και εγώ πήρα την καρδιά της. Αυτή η μεταμόσχευση ονομάζεται ντόμινο.

Την επέμβαση την πραγματοποίησε ο κ. Στέργιος Θεοδωρόπουλος και η ομάδα του. Η κατάστασή μου ήταν τραγική. Για το νοσοκομείο ήμουν χαμένη περίπτωση. Ο εγωισμός όμως και το πείσμα του κ. Στέργιου Θεοδωροπούλου είναι οι αιτίες που εγώ τώρα είμαι ζωντανός. Η ανάρρωσή μου ήταν απίστευτα γρήγορη και χωρίς σχεδόν κανένα πρόβλημα.

Το Σεπτέμβριο του 1991 ένα χρόνο μετά τη μεταμόσχευση, ξεκίνησα ξανά το κουνκ φου ώσπου, το 1999, έφτασα στο επίπεδο της μαύρης ζώνης! Παράλληλα έπαιζα και ποδόσφαιρο 5 επί 5.Το 1998 παντρεύτηκα και το 2000 απέκτησα ένα γιο. Λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων μειώθηκε η επαφή με τα αθλήματα και ασχολήθηκα λίγο με το στίβο κάνοντας 400 μ., 200 μ. και μήκος.

Το 1999 είχα ήδη γίνει μέλος του Συλλόγου Αθλουμένων Νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων και έπαιρνα μέρος σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Το 2002 ξεκίνησα το bowling παίζοντας σε εσωτερικά πρωταθλήματα υγιών, αλλά και στο Σύλλογο των Μεταμοσχευμένων και Αιμοκαθαιρόμενων. Οι προκρίσεις που έπαιρνα στα Ελληνικά πρωταθλήματα μου έδιναν την ευκαιρία να παίρνω μέρος σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Μεταμοσχευμένων, με παρα πολλές διακρίσεις, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα που μιλάμε.

Σε λίγες μέρες κλείνω 30 χρόνια μεταμοσχευμένος. Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα έφτανα μέχρι εδώ! Είμαι βέβαιος όμως ότι οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια είναι πλάι μου αλλά και η άθληση, που έκανα, έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από κάτι που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Να γίνει δωρητής οργάνων, δεν κοστίζει τίποτα, δίνει όμως το πολυτιμότερο αγαθό σε κάποιον άλλον: την ίδια τη ζωή!