Σίγουρα εγώ δεν τρυπιέμαι μέρα παρά μέρα συνέχεια – κάθε εβδομάδα – κάθε μήνα, αλλά όταν έρχεται και η δικιά μου κρίση τρυπιέμαι και εγώ με την ίδια συχνότητα. Eπίσης σίγουρα δεν πονάω συνέχεια όπως πονάνε οι φίλοι μου αλλά όταν έρθει η ώρα μου πονάω και εγώ για μέρες και βδομάδες και έτσι τους καταλαβαίνω απόλυτα.
Βεβαια δεν είναι όλες οι φορές ίδιες. Eίναι μερικές αβασταχτες που χάνεις όλα τα κουράγια σου και δεν βλέπεις φως πουθενά και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή. Αχ αυτή η λέξη! Που να φανταζόμουν ότι αν μου έλεγες ποιά λέξη θα μνημόνευες πιο πολύ, αυτή θα ήταν η υπομονή!
Μα πάντα ακόμα και σ’ αυτές τις φορές που είναι δύσκολές κοιτάω μέσα μου βαθιά και βλέπω ότι υπάρχει ψυχή ακόμα και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με το πόσο “γουρούνι” είναι ο άνθρωπος, που είπε και ο καλός μου φίλος ο Αντώνης.
Ναι πραγματικά δίκιο έχει.
Ποσες φορές είπα ότι αυτός είναι ο χειρότερος πόνος που πέρασα και μετά ήρθε ένας άλλος που ήταν ακόμα χειρότερος και τον πέρασα κι αυτόν και μετά ένας άλλος ακόμη χειρότερος που κι αυτόν τον πέρασα
Μετά με το που τελειώνε αντιλήφθηκα ότι δεν έκλαιγα πια αλλά στο κενό μη πόνου, που δημιουργούνταν μετά την κρίση, έτρεχα να προλάβω να φτιάξω κάφε, να καπνίσω, να πλύνω τα δόντια μου, το πρόσωπο μου ίσως να φάω και κάτι, να προλάβω να κάνω αυτά που θέλω πριν με επισκεφθεί ξανά και έτσι να το εκμεταλλευτώ στο δικό του διάλλειμα.
Και έτσι ήταν. Και τελικά όλοι με χρόνια πάθηση έτσι κάνουν. Γιατί τελικά όλα με κάποιο τρόπο νικιούνται. Γιατί τελικά όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο βλέπεις ακόμα και τα πιο απλά πράγματα με άλλο μάτι.
Όπως το πόσο σπουδαίο είναι να μπορείς να τρως, να πίνεις, να πλένεις τα δόντια σου ή το προσωπό σου. Όλα αυτά τα πολύ basic που λέμε και καθόλου δε τα σκεφτόμαστε γιατί τα θεωρούμε δεδομένα.
Εχουν κάνει τα ονειρά τους πραγματικότητα. Αθλούνται, δουλεύουν, είναι όρθιοι, ενέργοι, το παλεύουν.
Η ζωή τελικά ειναι ωραία με τα πάνω της και τα κάτω της.
Όλο αυτό που μου συνέβη με έκανε να δω τον εαυτό μου με άλλο μάτι.
Να πω και να παραδεχτώ οτι τελικά είμαι πολύ φοβερή που έχω καταφέρει όλα αυτά μέχρι τώρα και ας έχω ένα βάσανο που δεν θεραπεύεται. Ένα βάσανο που θα με απασχολεί μέχρι να αποδημήσω σε τόπο χλοερό και τόπο αναψύξεως…