Κατερίνα Κατσώρη, λήπτρια ήπατος και νεφρού: Η ανάγκη για βελτίωση των υπηρεσιών δωρεάς και μεταμόσχευσης οργάνων στην Ελλάδα

Είμαι η Κατερίνα και πριν από τεσσεράμισι χρόνια υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση ήπατος, ενώ πριν δυόμισι χρόνια σε μεταμόσχευση νεφρού.

Όταν ήμουν μόλις 13 ετών, μπήκα στο νοσοκομείο με λιθίαση νεφρού. Στη συνέχεια, διαγνώστηκα με μια σοβαρή και επιθετική νόσο που ξεκίνησε από το ήπαρ και προκάλεσε σοβαρή βλάβη στους νεφρούς μου.

Ενημερωθήκαμε οικογενειακώς ότι η μόνη αποτελεσματική θεραπεία για την πάθησή μου ήταν η μεταμόσχευση ήπατος, την οποία θα ακολουθούσε μεταμόσχευση νεφρού.

Χωρίς αυτές τις μεταμοσχεύσεις, η ασθένειά μου αναπόφευκτα θα εξελισσόταν και θα είχε θανατηφόρα έκβαση.

Για αρκετά χρόνια, η κατάστασή μου παρέμενε σταθερή χάρη στη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσα. Είχα μια φυσιολογική παιδική ηλικία, πήγα στο σχολείο, έμαθα ξένες γλώσσες, περνούσα χρόνο με την παρέα μου και κατάφερα ακόμα και να μπω στο πανεπιστήμιο της επιλογής μου. Παρόλα αυτά, μέχρι να κλείσω τα 20, είχα ήδη νεφρική ανεπάρκεια και έπρεπε να ξεκινήσω αιμοκάθαρση. Όλη μου η ζωή μπήκε σε παύση. Εξαιτίας της σοβαρότητας της ασθένειάς μου, έπρεπε να κάνω αιμοκάθαρση πέντε μέρες την εβδομάδα, από πέντε ώρες κάθε φορά.

Περισσότερο δηλαδή από τους περισσότερους ασθενείς σε αιμοκάθαρση. Ήταν όμως απαραίτητο, ώστε να
παραμείνω στη ζωή. Λόγω του χρόνου που έπαιρνε η αιμοκάθαρση, μου ήταν αδύνατο να παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και ήμουν τόσο αδύναμη και κουρασμένη που έβλεπα σπάνια τους φίλους και τις φίλες μου.

Η ένταση που προκαλούσε η ασθένειά μου και οι αιμοκαθάρσεις άλλαξαν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπίτι μας. Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου είχαν εμφανώς επηρεαστεί.

Ήμουν συνεχώς κουρασμένη και έκλαιγα επειδή ένιωθα τόσο άσχημα. Είχα διαρκώς άγχος, λόγω των τοξινών που συσσωρεύονταν στο σώμα μου, και η οικογένειά μου έπρεπε να ανέχεται τις συνεχείς εναλλαγές στη διάθεσή μου. Οι γονείς μου ήταν αστείρευτη πηγή υποστήριξης, παρά την απελπιστική μου κατάσταση.

Νιώθω πολύ τυχερή και περήφανη που έχω μια τόσο υπέροχη οικογένεια.

Μου έδιναν πολλή δύναμη και κουράγιο και δεν μου φέρθηκαν ποτέ σαν να ήμουν άρρωστη. Χωρίς αυτούς θα ήταν πολύ δύσκολο να παραμείνω αισιόδοξη. Σε αυτήν τη δύσκολη διαδρομή, συνάντησα επίσης πολλούς υπέροχους ανθρώπους που με βοήθησαν με τα προβλήματα της υγείας μου και έχουν και αυτοί μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Επίσης, είμαι πάρα πολύ τυχερή που οι γονείς μου προσφέρθηκαν εξαρχής να γίνουν δότες οργάνων για εμένα. Αν δεν είχαν προσφερθεί να δωρίσουν τα όργανά τους, θα έπρεπε να μπω στη λίστα αναμονής για τα δύο μοσχεύματα που χρειαζόμουν. Μπορεί και να είχα πεθάνει περιμένοντας τον κατάλληλο δότη.

Καθώς ξεκινούσε και η ηπατική ανεπάρκεια, ήταν απολύτως απαραίτητο να βρεθεί κάποιος δότης, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική θεραπεία πέρα από τη μεταμόσχευση γι’ αυτήν τη νόσο. Η αιμοκάθαρση, παρόλο που μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής, αποτελεί τουλάχιστον μια εναλλακτική λύση για τη νεφρική ανεπάρκεια και σου εξασφαλίζει χρόνο μέχρι να βρεθεί κάποιος δότης.

Τον Ιούνιο του 2016, η μητέρα μου δώρισε τον έναν λοβό του ήπατός της και έτσι υποβλήθηκα στη μεταμόσχευση.

Η πρώτη μεταμόσχευση που έπρεπε να κάνω ήταν αυτή του ήπατος, καθώς η νόσος που είχε προκαλέσει την ασθένειά μου είχε ξεκινήσει από το ήπαρ μου. Δεν είχε λοιπόν κανένα νόημα να υποβληθώ σε μεταμόσχευση νεφρού πριν αντικατασταθεί το ήπαρ μου, αφού ο μεταμοσχευμένος νεφρός θα καταστρεφόταν ξανά. Παρόλο που η επέμβαση δεν ήταν εύκολη και χρειάστηκαν αρκετοί μήνες για να αναρρώσω, ένιωθα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν από το χειρουργείο. Μπορεί να συνέχιζα την αιμοκάθαρση, αλλά είχα περισσότερο χρώμα στο πρόσωπό μου και είχα ανακτήσει μέρος των δυνάμεών μου.

Τον Ιούνιο του 2018, αφού είχαν περάσει άλλα δύο χρόνια, ο πατέρας μου δώρισε τον νεφρό του και υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση νεφρού.

Αυτή τη φορά η ανάρρωση ήταν πιο εύκολη, παρόλο που και αυτή η επέμβαση ήταν δύσκολη. Από τη στιγμή που ανάρρωσα πλήρως και δεν χρειαζόταν πια να κάνω αιμοκάθαρση, κάθε μέρα ένιωθα και πιο δυνατή. Συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματά μου είχαν τελειώσει και ξεκινούσε μια νέα ζωή για μένα. Η ζωή μου και η ζωή των μελών της οικογένειάς μου είναι και πάλι φυσιολογικές. Και οι δύο μου γονείς ανάρρωσαν πλήρως από τις επεμβάσεις δωρεάς και έχουν μια πλήρη και γεμάτη ζωή.

Είναι πανευτυχείς που βλέπουν τα παιδιά τους υγιή, να κυνηγάνε τα όνειρά τους. Πλέον είμαι δυνατή και με πολλές αντοχές. Ασκούμαι τακτικά και μπορώ να περπατάω για ώρες, χωρίς να πρέπει να κάθομαι κάθε δέκα λεπτά. Άρχισα ξανά τις σπουδές μου και ελπίζω να τις ολοκληρώσω σύντομα. Ταξίδεψα στο εξωτερικό και επισκέφθηκα χώρες που πάντα ήθελα να δω. Πριν τις μεταμοσχεύσεις μπορούσα να ταξιδέψω μόνο σε μέρη που είχαν κάποιο κέντρο αιμοκάθαρσης.

Τώρα μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου και να κάνω σχέδια χωρίς περιορισμούς.

Αυτό πριν ήταν αδύνατο, αφού έπρεπε να σκέφτομαι διαρκώς τα προβλήματα υγείας μου και να σχεδιάζω τα πάντα με βάση αυτά.

Τώρα έχω εγώ τον έλεγχο της ζωής μου και δεν με περιορίζουν οι δυσκολίες με την υγεία μου. Έχω αναρρώσει, μπορώ να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, να μετακομίσω στο εξωτερικό και ίσως καταφέρω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω τη σημασία των μεταμοσχεύσεων.

Η μεταμόσχευση είναι το δώρο της ζωής· είναι μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει κάποιος τη ζωή του και να υλοποιήσει τα όνειρά του. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της δωρεάς οργάνων.

Είμαι η Κατερίνα και είμαι λήπτης δύο μεταμοσχευμένων οργάνων. Χάρη σε αυτές τις μεταμοσχεύσεις και στους δότες-γονείς μου, μπορώ και πάλι να κυνηγήσω τα όνειρά μου.

«Η συνέντευξη φιλοξενείται στο έντυπο της περίληψης του Εθνικού Σχεδίου για τη Δωρεά και Μεταμόσχευση Οργάνων στην Ελλάδα, που δημιουργήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο στήριξε την εκπόνηση του Εθνικού Σχεδίου από το London School of Economics. Ολόκληρη την περίληψη της μελέτης μπορείτε να βρείτε εδώ: https://bit.ly/3ecQdmS. Φωτογραφία Συνέντευξης: Νίκος Κόκκας».

ΠΗΓΗ – ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΙΔΡΥΜΑ ΩΝΑΣΗΣ