Βασίλης Μάρκου (αιμοκαθαιρόμενος) : «Μου στοιχίζει πιο πολύ που δεν μπορώ να αγκαλιάσω τα παιδιά μου…»

Τα λόγια του Βασίλη Μάρκου, που συνεχίζει να δίνει την δική του μάχη στη μονάδα αιμοκάθαρσης μέσα στην καραντίνα, συγκινούν…

Εναν αδιάλειπτο αγώνα, με δίψα για ζωή και θάρρος ώστε να πολεμήσουν όλους τους κινδύνους που απειλούν την υγεία τους, ξέρουν να δίνουν καθημερινά εδώ και χρόνια άνθρωποι που δεν γνώρισαν τους περιορισμούς, μόνο μέσα στην πανδημία. Όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, με χρόνια νοσήματα, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα να αντιμετωπίζουν την αόρατη απειλή, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, πώς είναι να πολεμάς για τη ζωή σου, να κάνεις υπομονή, και πολλές φορές να είναι επιλογή σου η κοινωνική απομόνωση.

Πιθανόν να περίμενε κανείς, ότι βιώνουν με μεγαλύτερη δυσκολία την περίοδο της καραντίνας και νιώθουν με μεγαλύτερη ένταση τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί ο εγκλεισμός, η απομόνωση και ο φόβος να μη νοσήσουν.

Όμως γι’ αυτούς, είναι ακόμα μία μάχη, που ξέρουν πώς να τη δώσουν…

Ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό» και σίγουρα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι γι’ αυτό, στον βαθμό να αποτελούν φωτεινά παραδείγματα αισιοδοξίας, για όλους.

«Κάποια στιγμή θα περάσει κι αυτό…» είναι τα λόγια ελπίδας, του συμπολίτη μας Βασίλη Μάρκου, που 26 χρόνια τώρα, δίνει τον δικό του αγώνα μέσα στη Μονάδα Αιμοκάθαρσης.
Μιλά στην «Ε» για το πώς βιώνει την περίοδο της καραντίνας και τονίζει με περισσό θάρρος: «Δεν τα παρατάω…

Δεν καταβάλλομαι. Θα έρθει η ώρα που θα ξαναγκαλιάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα»,

καθώς μέσα σε όλη αυτήν τη δίνη της πανδημίας, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτόν, από μια ανθρώπινη έκφραση αγάπης: μια αγκαλιά, που θα ξορκίσει το κακό και θα αγαλλιάσει την ψυχή, για να βρει τη δύναμη να προχωρήσει παρακάτω…
«Αυτό που μου στοιχίζει περισσότερο, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, είναι ότι δεν μπορώ να αγκαλιάσω τα παιδιά μου…», είναι τα λόγια του και ο δικός του πόνος, μέσα στους περιορισμούς που αναγκάζεται να ζήσει.
Δεν είναι ούτε ο καφές στην πλατεία, ούτε η βόλτα στην εξοχή, ούτε η διασκέδαση σε ένα κέντρο, ούτε η απόκτηση υλικών αγαθών!
Προσπαθεί να μας μεταφέρει την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν σύντομα και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα -αν και η δική του θα είναι το ίδιο σκληρή και μας λέει:

«Περνάμε όλοι μας δύσκολα αυτήν την εποχή με την καραντίνα, με τον φόβο και τη μαυρίλα να έχουν σκεπάσει της ζωές μας. Πολλοί από εμάς έχουμε χάσει κοντινούς και πολύ αγαπημένους ανθρώπους. Αλλά όπως μου είπε σήμερα ένας πολύ σημαντικός και πνευματικός άνθρωπος, μετά τη συννεφιά έρχεται ο καθαρός ουρανός, αυτό πρέπει να πιστέψουμε…».

ΠΗΓΗ: eleftheria, Λένα Κισσάβου