Έφυγε από τη ζωή μετά από επιπλοκές στη μάχη με τον κορωνοϊό, ο νεφρολόγος Νίκος Ντόμπρος

Έφυγε από τη ζωή μετά από επιπλοκές στη μάχη με τον κορωνοϊό ο πρώην πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Νίκος Ντόμπρος. Ένας ανιδιοτελής άνθρωπος και συνάδελφος, νεφρολόγος, που πρόσφερε τα μέγιστα στον συνάνθρωπο και την επιστήμη. Ένας απ τους λίγους με την ειδικότητα αυτή που δεν βρέθηκε να διευθύνει δικά του ιδιωτικά κέντρα και επιχειρήσεις.

Από ανάρτηση στα social media του Δημήτρη Ευαγγελινού

Ένα κείμενο που γράφτηκε απ τον ίδιο και μας προκαλεί βαθειά συγκίνηση και θαυμασμό.

“Άπληστος ή ολιγαρκής;”

Νεαρός γιατρός, φρέσκος απόφοιτος, κατάστρωνα σχέδια με βάση το «κέρδος», το ιατρικό. Άμα διαλέξω, σκεπτόμουνα, ειδικότητα που ασχολείται με βαριές ασθένειες, με φτωχές προγνώσεις, ποιο θα είναι το «κέρδος μου; Στη ζυγαριά της άσκησης της ιατρικής μου, τι θα’ χω να βάλω στο τάσι της προσφοράς; Μια περιορισμένη παράταση της ζωής των ασθενών μου, θα ήταν ένα αμελητέο κέρδος μου ως γιατρού. Άμα γίνω, όμως, παιδίατρος ή, πιο καλά, χειρουργός παίδων, θα γιατρεύω ή θα αποκαθιστώ χειρουργικά παιδιά, τα οποία έχουν μεγάλο προσδόκιμο επιβίωσης και έτσι το κέρδος μου θα είναι τεράστιο.

Βιαζόμουν, βλέπεις, να γίνω γρήγορα «εκατομμυριούχος» γιατρός, με εκατομμύρια …έτη ζωής, κερδισμένα για τους μικρούς ασθενείς μου από την ιατρική μου πράξη. Όταν, με τη βοήθεια του Θεού, έφτασα στον Καναδά προσπαθώντας να γίνω γιατρός ώστε να ανταποκρίνομαι στον τίτλο αυτόν, κάτι τέτοιες σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου.

Ήμουν «άπληστος». Στην πορεία όμως, περνώντας από μια εξαίρετη εκπαίδευση και παραδειγματιζόμενος από λαμπρούς επιστήμονες-ανθρώπους, άρχισα να κατανοώ την αξία του να βοηθάς τους απεγνωσμένους, τους καταδικασμένους, με μοναδικό σκοπό ένα ελάχιστο κέρδος ημερών ή ολίγων μηνών ανθρωποζωής. Στον αγώνα (στην πάλη) του γιατρού ενάντια στο θάνατο, νικητής βγαίνει πάντα ο θάνατος, που πάντα σαρκάζει θριαμβευτικά, καθώς στο τέλος σου παίρνει έναν-έναν όλους τους ασθενείς σου. Κι’ όμως, στον άνισο και ανελέητο αυτόν αγώνα, ο γιατρός μαθαίνει να ικανοποιείται με τις μικρές αυτές πρόσκαιρες παρατάσεις της ζωής των ασθενών του, που πετυχαίνει με υπεράνθρωπες προσπάθειες και μεγάλο δόσιμο ψυχής.

Όταν τα δίνεις όλα, κάθε μέρα, σε κάθε αγώνα, για κάθε άρρωστο, μαθαίνεις να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις τις πολύ μικρές καθημερινές νίκες σου, παρόλο που είσαι σίγουρος για την ήττα σου εκ των προτέρων, γίνεσαι «ολιγαρκής». Και πώς το πετυχαίνεις άραγε αυτό; Μα ακριβώς με την άδολη, πεντακάθαρη, ανιδιοτελή προσφορά σου και πάνω από όλα με την αληθινή επαφή σου με τον άρρωστο και τους συγγενείς του [τα πιο συγκινητικά δώρα που έχω λάβει ως γιατρός είναι εκείνα επιζώντων συγγενών των ασθενών που έχασα].

Από τη θεία σχέση του γιατρού με τον άρρωστο, πιο κερδισμένος είναι ο γιατρός, όσο κι αν κουράζεται, όσο κι αν πληγώνεται. Ακριβώς αυτό το αίσθημα της προσφοράς, απαλλαγμένο εντελώς από την προσδοκία της αναγνώρισης και της αποζημίωσης είναι η μεγάλη μας (αντ)αμοιβή, η οποία και δεν φορολογείται, ευτυχώς. Και λίγο πριν απομακρυνθείς από τον άρρωστό σου, πλημυρισμένος από το εξαίσιο συναίσθημα της προσφοράς, σου έρχεται αβίαστα να τον ρωτήσεις: «Τι σου χρωστάω ασθενή μου;».

Νίκος Ντόμπρος