Ένα χρόνο χωρίς τον αλησμόνητο, φίλο καρδιάς συναγωνιστή Χρήστο Καραγκιόζη

Η μνήμη δεν ξεθωριάζει. Δεν μπορεί να μην κρατήσει κάθε στιγμή και κάθε κουβέντα με το Χρήστο, που γνωριστήκαμε μέσα από τις γραμμές του αναπηρικού κινήματος.

Γράφει η Ελένη Μπαρμπαλιά

Το αποτύπωμα της σκέψης του έχει μείνει ανεξίτηλο. Ματιά καθαρή, φωνή σταθερή όταν μιλούσε για τα σημαντικά και σοβαρά. Τόνος περιπαικτικός με εκείνο το γελάκι που συνοδεύει τον γνήσιο χιουμορίστα.

Τον Χρήστο, οι αγωνιστές του αναπηρικού κινήματος τον γνωρίσαμε μπροστάρη κάθε στιγμή, που γινόταν προσπάθεια να υποβαθμίσουν την ποιότητα της ζωής των νεφροπαθών. Λάθος, όχι μόνο των νεφροπαθών αλλά όλων των χρονίως πασχόντων.

Ήξερε να μελετά την πραγματικότητα με τους όρους της διαλεκτικής, να βρίσκει τα σημεία που ενώνουν και όχι αυτά που χωρίζουν.

Με τον Χρήστο γνωριστήκαμε στην Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία.Οι ολοκληρωμένες και εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις του στις συνεδριάσεις, ο βαθύς πολιτικός του προσανατολισμός στάθηκαν κρίκοι μια βαθύτερης σύνδεσης και φιλίας, που κράτησε για πάντα και θα κρατάει ως το σβήσιμο και της δικής μου σκέψης και παρουσίας. Δεν ήταν τυχαία η φιλία μας με τον Χρήστο.

Μας ένωσε η ίδια αγωνία για την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια αγωνία για την αδήριτη ανάγκη τα θέματα των αναπήρων να ξεχωρίσουν για το ταξικό τους πρόσημο. Ο Χρήστος, γνωρίζοντας σε βάθος ότι τα δικαιώματα των αναπήρων δεν θα μπορούσαν να γίνουν σεβαστά στις κοινωνίες, που εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, βλέποντας σε βάθος τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και την σταδιακή κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας έβγαινε μπροστά και έδινε το πρόσταγμα για κινητοποιήσεις.

Ήξερε να μάχεται στο δρόμο ως αγωνιστής στην πράξη, αλλά ήξερε και να παλεύει μπροστά στις πόρτες των γραφείων των υπουργών και των διοικητών, χωρίς να παραγνωρίζει ότι το σήμερα για τους αναπήρους και χρόνια πάσχοντες είναι πολύτιμο. Παλεύουμε για το αύριο, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά, πρωτίστως, πρέπει να εξασφαλίσουμε τη θεραπεία το φάρμακο και τις νέες τεχνολογίες ΄για τον χρόνια πάσχοντα ΣΗΜΕΡΑ

Έτσι πλημμύρισε θαυμασμό η ψυχή μου, και η λογική, μου έδωσε το πρόσταγμα της εμπιστοσύνης για να χτιστεί μία σχέση βαθιάς φιλίας με τον Χρήστο Καραγκιόζη.

Τον φιλόξενο Θεσσαλονικιό που σε κάθε άνοδο στην μαγική πόλη, μας σεργιανούσε στα καλύτερα μέρη με την αγαπημένη του Αναστασία.Τα πρωϊνά,, πάντα, χωρίς απουσία,, στα γραφεία του Συλλόγου Νεφροπαθών Βορείου Ελλάδας. Ακούραστος.Στα τηλέφωνα να δίνει πληροφορίες για τα μικρά και τα μεγάλα. Καθημερινό τρέξιμο στις μονάδες τεχνητού νεφρού, στα γραφεία των διοικήσεων των νοσοκομείων.

Ήταν ο Χρήστος, που με μύησε στα μυστικά της νεφροπάθειας για να γνωρίζω τις θεραπείες που λαμβάνω.

Η τηλεφωνική γραμμή άναβε από μία απλή ερώτηση. Ανεξάντλητος σε γνώσεις για την πολιτική, την οικονομία και ασφαλώς τα ζητήματα υγείας χρονίως πασχόντων μακριά από συνήθεις παραγοντισμούς. Αν σεργιανίσει κανείς στο διαδίκτυο θα διαβάσει τον πύρινο λόγο του Χρήστου σε συνεντεύξεις σε όλα τα μεγάλα θέματα των νεφροπαθών και όλων των χρονίως πασχόντων.

Κι αναλογίζομαι τι θα έκανε τώρα, σε αυτές τις μέρες τις δύσκολες που ο πόνος των ανθρώπων δεν έχει τελειωμό, με τούτη την πανδημία που έχει δείξει φόρα παρτίδα τη γύμνια του δημόσιου συστήματος υγείας, αυτή τη γύμνια που δεν δίστασε πάμπολλες φορές να καταγγείλει χωρίς εκπτώσεις στο λόγο του.

Φίλε Χρήστο, η μορφή σου είναι εδώ μέσα από τις αναμνήσεις , τις συνεντεύξεις σου τα κείμενα σου, την Αναστασία σου που λάτρεψες, Είσαι εδώ μέσα κομμάτι της κοινωνίας που μάχεται για να γίνει το αύριο όμορφο για όλους και όχι για τους λίγους. Θυμάμαι που λέγαμε στις συζητήσεις μας ότι δεν θέλουμε ένα κόσμο καλύτερο γιατί τούτος ο κόσμος δεν είναι καλός και πρέπει να τον αλλάξουμε από τα θεμέλια του.