Γράφει η Ελένη Μπαρμπαλιά, Πρόεδρος Ε.Ε. Συλλόγου Διαβητικών Αθήνας
Η εποχή του covid-19 άλλαξε την καθημερινότητά μας και όπως όλα δείχνουν θα αρχίσει το σταδιακό άνοιγμα του γενικευμένου lock down, στο οποίο τέθηκε η χώρα μας με κύριο σκοπό την προστασία των ευπαθών ομάδων.
Σήμερα ανακοινώθηκε από τον Πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη η σταδιακή άρση των μέτρων καραντίνας ενώ επισημάνθηκε ότι η άρση των μέτρων δεν θα οδηγήσει στην προηγούμενη κανονικότητα της ζωής μας, όπως την ξέραμε, τουλάχιστον έως ότου ετοιμαστεί το εμβόλιο και διατεθεί μαζικά στον πληθυσμό. Ο φόβος δε για μία έξαρση του ιού το φθινόπωρο δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας μας αφού επισημαίνεται καθημερινά από τους επιστήμονες και τους αρμόδιους για θέματα πολιτικής προστασίας.
Δυστυχώς την περίοδο του πρώτου κύματος έξαρσης της πανδημίας το Υπουργείο Υγείας επέδειξε τρομακτική αδιαφορία στο πάνδημο αίτημα των συλλογικοτήτων που εκπροσωπούν τα άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη για την πλήρη προστασία τους, μέσω στοχευμένων μέτρων, όπως το μέτρο χορήγησης άδειας των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 από την εργασία τους. Ισχυρή ήταν και η φωνή διαμαρτυρίας και άλλων χρονίως πασχόντων όπως θαλασσαιμικοί ή πάσχοντες από σκλήρυνση κατά πλάκας που αναγκάζονταν να εργάζονται ακόμα και σε επαγγέλματα που είχαν άμεση επαφή με το ευρύ κοινό.
Ειδικά για τον σακχαρώδη διαβήτη η προϋπόθεση που τέθηκε για την χορήγηση άδειας περί αρρύθμιστου διαβήτη δημιούργησε ένα απίστευτο αλλαλούμ οδηγώντας σε τραγελαφικές καταστάσεις τους πάσχοντες από τους οποίους οι προϊστάμενοι έφτασαν να τους ζητήσουν έως και υπεύθυνη δήλωση για το αρρύθμιστο του διαβήτη τους με την υποχρέωση από τον πάσχοντα αφού λήξει η γενικευμένη καραντίνα να απασχολούν τα ιατρεία διαβήτη για τη σχετική γνωμάτευση. Στην κραυγή αγωνίας των πασχόντων συμπαράσταθηκε από την πρώτη στιγμή το επιστημονικό σωματείο Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία (ΕΔΕ) εξηγώντας ότι η προϋπόθεση περί «αρρύθμιστου» διαβήτη στερείται επιστημονικότητας.
Το τηλέφωνο του ΣΥ.Δ.Α. χτύπησε δεκάδες φορές με τους πάσχοντες από Σ.Δ να καταγγέλλουν το γεγονός ότι πρέπει να εργαστούν ακόμα και σε θέσεις εργασίας μεγάλης επικινδυνότητας, όπως είναι θέσεις ταμία σε σούπερ μάρκετ η σε θέσεις ΤΕΠ νοσοκομείων ακόμα και εάν αυτά εντάσσονται στα νοσοκομεία αναφοράς για τον covid -19.
Στον ΣΥ.Δ.Α. απευθύνθηκε και νοσηλεύτρια που εργάζεται στο νοσοκομείο Αθηνών «ATTIKON». Ας αφήσουμε την Μ.Κ να μας αφηγηθεί η ίδια την περιπέτειά της και την αγωνία της, έως ότου ξεπεράσει την αναλγησία προϊσταμένων της για να δικαιωθεί με την τελική χορήγηση άδειας από τον Διοικητή του νοσοκομείου λόγω της πάθησης της, που από την πρώτη στιγμή είχε ενταχθεί στις ομάδες υψηλού κινδύνου.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ της Μ.Κ.
Εργάζομαι σε νοσοκομείο αναφοράς κορονοιού ,στην Αττική .Όταν ξέσπασε η πανδημία κληθήκαμε, όλοι οι υγειονομικοί με χρόνια προβλήματα υγείας, να “πιστοποιηθούμε” (λες και δεν υπάρχει ιατρικός φάκελος στο αρχείο του νοσοκομείου) και να καταθέσουμε εργαστηριακές εξετάσεις. Στην δική μου περίπτωση γιατί υπήρχαν και συνάδελφοι χρόνια πάσχοντες από άλλες κατηγορίες, ζητήθηκε η γλυκοζηλιωμένη αιμοσφαιρίνη σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που όριζε η σχετική Υ.Α. περί «αρρύθμιστου διαβήτη». Η υγειονομική επιτροπή που συστάθηκε γι αυτό το λόγο, έκρινε με βάση την εξέταση που κατέθεσα οτι είμαι ρυθμισμένη ( HbA1c 7.3). Βεβαίως δεν ελαβαν υπόψη τους τα στοιχεία που πολύ σωστά αναφέρει η ΕΔΕ για την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη που δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο δείκτη ρύθμισης ενώ δεν έδωσαν καμία προσοχή σε συμπληρωματικά ιατρικά στοιχεία που κατέθεσα πέραν της γλυκοζυλιωμένης που δείχνει μόνο το μέσο όρο των τιμών σακχάρου το τελευταίο τριμηνο. Έτσι λοιπόν έπρεπε να επιστρέψω στην εργασία εν μέσω πανδημίας. Μόνο που η εργασία μου ήταν σε νοσοκομείο αναφοράς, δηλαδή σε ένα χώρο πολύ ευαίσθητο για την διασπορά του ιού.
Απευθύνθηκα στον Σύλλογο Διαβητικών Αθήνας και είχα καθημερινή επαφή μέλη του Δ.Σ ενεργά και μαχόμενα. Αμέσως καθησύχασαν τους φόβους μου, μήπως μπροστά στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μου έχω αρνητικές επιπτώσεις στον χώρο εργασίας, λέγοντάς μου ότι θα είναι στο πλευρό μου και θα το πολεμήσουμε μαζί.Υπήρξε διαδικτυακή συνεννόηση με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. και ας μου επιτραπεί η έκφραση ”μπήκε το νερό στ’ αυλάκι”.
Τι σημαίνει αυτό ?
Ετοιμάστηκε άμεσα από τον ΣΥ.Δ.Α η επιστολή προς τη διοίκηση του νοσοκομείου, ενώ με την συμβουλή των μελών του συλλόγου ήρθα σε επαφή με το σωματείο εργαζομένων του νοσοκομείου. Άμεση ήταν η επαφή του σωματείου εργαζομένων και του ΣΥ.Δ.Α. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας μετά την συνάντηση του σωματείου εργαζομένων με την Διοίκηση, η οποία ενημερώθηκε για την απόφαση δυναμικής διεκδίκησης του ΣΥ.Δ.Α. υπήρξε λύση στο πρόβλημά μου, αφού εγκρίθηκε η ειδική άδεια ευπαθών ομάδων.
Δεν είχε τύχει ποτέ να έχω σχέση με τους συλλόγους μας. Παρακολουθούσα πάντοτε τις δράσεις, χωρίς όμως να έχω συμμετάσχει σε οτιδήποτε. Θεωρούσα ότι ένας σύλλογος πασχόντων (οποιοσδηποτε) δεν ήταν τίποτα παραπάνω από να δίνονται ευκαιρίες στα μέλη του για καφέ, φαγητό και κους κους ή και να γίνεται αναφορά στο διαβήτη. Ε και ? σκεφτόμουν: Τί άλλο μπορεί να προσφέρει ένας σύλλογος ? Κατάλαβα όμως, δυστυχώς αργά – αλλά όπως λέει και η παροιμία κάλλιο αργά παρά ποτέ- , ότι έχει ΤΡΟΜΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ, γιατί έχει ψυχή και καρδιά. Γιατί έχουμε κοινό παρανομαστή -τον διαβήτη- μας ενώνουν κοινοί στόχοι και έχουμε τις ίδιες φοβίες για το μέλλον. Ίσως, κανείς άλλος δεν μπορεί να μας καταλάβει, όσο ΕΜΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ.
Το θέμα όμως είναι ότι οι σύλλογοι που διοικούνται από εμάς τους ίδιους τους πάσχοντες γνωρίζουν την καθημερινότητα μας σε κάθε πεδίο της οικογενειακής και κοινωνικής μας ζωής και έχουν ένα οπλοστάσιο στα χέρια τους, όπως είναι οι συμβάσεις δικαιωμάτων των ασθενών, ευρωπαϊκές οδηγείς προστασίας μας από απολύσεις για λόγους υγείας, για να παρέμβουν οργανωμένα και με επιχειρήματα.
Γι αυτό λοιπόν, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να πιστέψουμε ότι θα πετύχουμε πολύ περισσότεροι ενωμένοι και αγωνιζόμενοι.
Όλοι για έναν και ένας για Όλους
K.Μ.
Ο αγώνας μας δεν θα σταματήσει εδώ. Μέσα στα μεγάλα προβλήματα που ζήσαμε αυτή την περίοδο ήταν και το θέμα των ανασφαλίστων συμπασχόντων μας, που αντιμετωπίστηκαν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αφού δεν εντάχθηκαν στο σύστημα άυλης συνταγογράφησης για τη χορήγηση των αναλωσίμων υλικών τους.
Ο αγώνας θα συνεχιστεί για τους ανασφάλιστους όχι μόνο για το ζήτημα της άυλης συνταγογράφησης αλλά και για την πρόσβάσή τους σε αναλώσιμα υλικά ίδιας ποιότητας με αναλώσιμα που χορηγούνται στους ασφαλισμένους.
Για τα μέλη μας και για κάθε συμπάσχοντα που μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο της απόλυσής του για λόγους υγείας.
Νέα έξαρση πανδημίας από τον φθινόπωρο θα επαναφέρει και πάλι το ζήτημα των αδειών σε εργαζόμενους με Σ.Δ. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί για την άρση του «αρρύθμιστου» πριν αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα.
ΠΗΓΗ: diabeteslife.gr